بررسی نتایج جابجایی زیرجلدی قدامی عصب اولنار و عوامل مرتبط، در مبتلایان به سندرم تونل کوبیتال

سابقه و هدف: با توجه به فراوانی بیماران مبتلا به سندرم تونل کوبیتال، وجود روش‌های درمانی مختلف برای این بیماری و عدم اطلاع از نتیجه درمان جابجایی زیرجلدی قدامی (anterior subcutaneous transposition) عصب اولنار در این بیماران، این تحقیق به منظور تعیین نتایج این عمل جراحی، در بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان طالقانی بین سال‌های 1383 الی 1386، با پیگیری یک‌‌ساله انجام شده است. مواد و روش‌ها: تحقیق با طراحی case series انجام شده است. بیماران در طی مدت بررسی، با تشخیص قطعی سندرم تونل کوبیتال تحت درمان با جابجایی زیرجلدی قدامی عصب اولنار قرار گرفتند. نتیجه درمان بر اساس modified Bishop rating system در چهار گروه عالی (excellent)، خوب (good)، متوسط (fair)، ضعیف (poor) مشخص شد و نقش عوامل مرتبط جنس، سن (کمتر و بیشتر از 45 سال) و علت و شدت اولیه بیماری که بر اساس معیارهای Dellon قبل از عمل تعیین گردیده بود، با نتیجه درمان، توسط آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت قرار گرفت. یافته‌ها: تحقیق در 26 بیمار با 29 آرنج انجام گرفت. سن بیماران 23 الی 72 سال با متوسط سنی 5/44 سال بود. 38% بیماران مرد بودند. در پیگیری دوازده‌‌ماهه پس از عمل، نتیجه درمان 62% عالی، 7/20% خوب و 3/17% بیماران نتیجه متوسط داشتند و نتیجه ضعیف وجود نداشت. در پیگیری یک‌ماهه تا دوازده‌ماهه، نتایج درمان بهتر شد و شدت اولیه بیماری و سن بالا در نتیجه درمان تأثیر دارند (07/0p<). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد در مبتلایان به سندرم تونل کوبیتال درمان به روش جابجایی زیرجلدی قدامی عصب اولنار با موفقیت همراه است. انجام یک تحقیق تجربی توصیه می‌شود.